San Prudentzio 2019-09-28
HOMILIA

Anai-arrebok!

Prudentziok ere aita eta ama izan zituen. Umetako lagunak izan zituen. Umetako lagunartea. Gaztaro jakin bat izan zuen. Helduaro jakin bat.

Zoritxarrez, xehetasun horietako gutxi ezagutzen dugu. Garai hartan ez ziren idazten gaur adina orrialde santu baten inguruan.

Halaz guztiz, San Prudentzioz egiaz eta benetan dakigun apurra bihotza hunkitzeko modukoa da. Eta bizierari eragiteko modukoa

Badirudi, Gasteiz ondoko Armentian jaio zela. Oso gazterik, bakardadera jo zuen. Soriako bakardade batera. Zergatik jo zuen Soriaraino? Izan ere, aspaldi honetan egin diren ikerketek garbi agertu digute, bazirela bakardade-puntuak Soria baino asko ere hurbilago. Hipotesi moduan bi gauza esango nituzke: batetik, garai hartan kristau-elkartean ez zeuden eratuak gaur bezala; baizik ere, musulmanak Penintsulan sartu izanak eta haien kontrako kontraerasoak zirela eta, oso egoera desberdina bizi zuten kristau-elkarteek; horrenbestez, esango nuke, Prudentziok, Gaztela aldera jo bazuen, Araba aldean ez bezalako egoeran bizi ziren kristau-elkarteen egoera ezagutu nahi izan zuela; bestetik, bide hori egitean, Soriako bakardade hartan bakar edo eremita bizi zen Saturio ermitauaren berri jakin zuen, eta hark erakarririk gelditu zen haren ondoan.

Erakarririk. Bai hitz garrantzizkoa! Gizon bizi denak, emakume bizi denak, kristau bizi denak erakarri egiten du, eztiak eulia bezala, erakarrik. Zerbait esan beharko liguke hitz honek guztioi. Erakarle al naiz?

Zazpi urte egin zituen Prudentziok Saturio ermitauarekin. Jainkoa ezagutu eta ikusi nahi zuen. Jainkoak mundua nola ikusten duen ikasi eta ikusi nahi zuen. Jainkoak gizadia nola ikusten duen .Horixe adierazten digu gero egin zuen bizierak.

Saturio hil zenean, Soria utzi, eta Errioxara etorri zen. Calahorrara. Musulmanak ziren agintari Calahorran, eta kristau izeneko asko egin ziren musulman. Halakoei Nazareteko Jesusen berri ematen saiatu zen. Jakina, ez zuen izan, ez lanbide erraza, ez arriskurik gabeko lana. Ez dakigu noiz, handik aldi batera Tarazonara joan zen. Prudentzioren santutasun bizia ikusirik, bertako gotzaina hil zenean, herriak gotzain izendatu zuen. Tarazonan ere, ez zen musulmanen boteretik libre.

Horiek horrela, bi ezaugarri azpimarratuko nituzke. Batetik, Jainkoa ezagutu nahia. Bestetik. musulmanen artean lan garratza.

Bi ezaugarri horiek, bete-betean dagozkigu geuri ere. Jainkoak nola ikusten du gaurko mundua? Egin al dugu sekula gogoetatxoren bat horretaz. Bestetik, zein dira (komatxo artean emandako) gaurko «musulmanek» ezartzen dizkiguten arazoak?

Hona nola agertzen dizkigun «Euskal Herriko Apaizen Koordinakundeak» arazo batzuk, hauteskundeen giro honetan. Hitz gutxitan laburtuko ditut: 1) aitortu ditzagula eskubide indibidual eta kolektiboak; 2) konpondu dezagula Euskal Herriko gatazkan biktima izan diren guztien arazoa; 3) saia gaitezela neoliberalismoa gainditzen, aberastasunak zuzenago banatzen; 4) saia gaitezela ekologia integrala zaintzen; 5) saia gaitezela Euskal Herriaren burujabetza aitortzen eta gauzatzen.- Jakina, beste arazo asko kolkoan gelditzen dira.

Hermanos y hermanas!

He señalado en euskara dos grandes características de San Prudencio. Muy joven, se dedica a buscar cual es el modo de ver Dios a la humanidad.

Muerto su director, deja la soledad y pasa a predicar a Calahorra. En aquel entonces bajo el domunio de los musulmanes. Al cabo de cierto tiempo, no sabemos cuándo, pasa a Tarazona

Conocida su santidad, y muerto el obispo anterior, el pueblo lo proclama obispo. Apenas sabemos nada sobre su modo de evangelización. Uno de los escritos, nos ofrece esta cortísima frase en la latín. La traduzco: «Vivió el hombre de Dios muchos años con grandísimo amor y humildad en su episcopado». La cuestión es que su buen hacer se hizo conocido en las diócesis vecinas.

Hasta tal punto, que después de muchos años de obispado en Tarazona, un día le llamaron de la diócesis de Osma de Burgos, para que fuera a mediar en el litigió que vivían entre el clero y el obispo de dicha diócesis.

Prudencio, ya anciano, no dudó en acudir. Uno de los escritos dice que a la llegada de Prudencio, todas las campanas de la ciudad empezaron a repicar automáticamente, y ante tal milagro, terminó el citado litigió.

Naturalmente, lo del repicar de las campanas nos hace sonreir. Pero deberíamos pasar a interpretar lo que quiere señalar el citado escritor. Sin duda ninguna, la reconciliación del clero y del obispo no se realizó por arte de magia. Sin duda, Prudencio tuvo que trabajar duro. Tuvo que vivir munchos sinsabores. Pero, con la ayuda de la gracia de Dios, consiguió la pacificación.

Ello fue la confirmación del título que, ya en Tarazona, le habían dado: ángel de la paz. Pero el costoso trabajo le pasó factura. Prudencio murió en Osma. No pudo regresar a su amada Tarazona.

Sobre la translación de su cadáver existen cuentos fantasiosos. Lo que es verdad, es que su cadáver se veneró en un principio en el monasterio del Monte Laturce, cerca de Clavijo, en la Rioja; más tarde, por intromisión de un rey, lo dividieron entre el Monasterio de Laturce y el Monasterio de Nuestra Señora la real de Nájera, también en la Rioja, en aquel entonces en el Reinado de Navarra.

Al celebrar a un santo, no podermos quedarnos con una corta descripción de su vida. Como nos dice el Papa Francisco: “Su existencia nos asegura que la vida cristiana no es un ideal inalcanzable, sino posible con la gracia de Dios”,

Y, con ocasión de la betificación, que tuvo lugar ayer, del obispo Angelelli, de dos sacerdote y de un laico, asesinados en Argentina por la dictadura en 1976, el obispo Colombo nos dijo: «Dios nos llama a testimoniarlo ante la humanidad en cada estado de vida… [Nos llama] a vivir la vida con coherencia y amor».

Y el Papa, el viernes santo último, nos proponía unas pistas de vida. Voy a citar alguna que otra: 1) Señor Jesús, ayúdanos a ver en tu Cruz todas las cruces del mundo; 2) la cruz de las personas hambrientas de pan y de amor; 3) la cruz de los pueblos sedientos de justicia y paz; 4) la cruz de los migrantes que encuentran las puertas cerradas por miedo y corazones blindados por cálculos políticos.

Anai-arrebok! Segidan bi bideo kontenplatuko ditugu. Bat otoitzaz; bestea salaketa batez. Otoitza! Ez da ohikeriaz arrosarioa errezatzea, ez da ohikeriaz Gure Aita errezatzea edo abestea. Jainkoari entzutea da, Jainkoari erantzutea da. Jainkoaren errukiaz, onberatasunaz, eztitasunaz, gozotasunaz, samurtasunaz… gozatzea da, eta bihotz handiaz hari bai esatea, Andre Mariak egin zuen bezala. Bigarren Bideoa, salaketarena, ez dugu ulertuko otoitz hori gabe. Ez dira salatzen emakume musulmanei ezarritako burka eta ablazioa bakarrik; ez da salatzen matxismoa bakarrik; gure artean ditugun zuzengabekeria guztiak salatzen dira. Jesusek, Prudentziok lagundu gaitzatela.

Hermanos eta hermanas, segidamente, vamos a contemplar dos vídeos. El uno es sobre la oración. Sobre la relación de corazón a corazón con Dios, con Cristo. Sin oración no podremos entender el alcance del segundo que trata de una denuncia. No se denuncian solamente el burca y la ablación impuestos a las mujes musulmanas. Se denuncia toda clase de injusticias. Pidamos para que las podamos detectar y obrar en consecuencia.

Dionisio Amundarain